Recenzja: „RAK. Teraz gramy po mojemu” Nadia Szagdaj, Grzegorz Filarowski

Z czym zmagał się Filip, zanim na stałe został Batmanem? W jakich okolicznościach spotkał swego życiowego nemezis? Czy nieczuły Wrocław — polskie Gotham — w końcu zwróci uwagę na płacz swoich dzieci?

Iwo Rak chce posiadać jak najwięcej: pieniędzy, splendoru, nieruchomości, znajomości i ludzkich żyć. Jednak by bez zupełnego nakładu pracy osiągnąć te wszystkie cele, musiał posunąć się do wątpliwych metod. Całe życie funkcjonował więc dzięki kradzieżom, manipulacjom i budowaniu poczucia niepewności w swoich ofiarach, a w zamian zdobywał coraz większe doświadczenie w kontrolowaniu innych ludzi. Dopiero gdy trafił na Gregorczyka, dowiedział się, co oznacza sprawiedliwość. Tę szokującą historię znamy już bardzo dobrze z poprzednich części serii oraz licznych publikacji dziennikarskich. Wiemy — choć nigdy nie pojmiemy tego w całości — jak okrutnym i przebiegłym człowiekiem jest Iwo Rak. Jednak nawet jako mistrz szantażu musiał się tych sztuczek kiedyś nauczyć. „Teraz gramy po mojemu” to opowieść o tym, skąd wziął się i w jaki sposób budował swe imperium fałszu bezkarny Iwo Rak.

W książce przedstawione są historie wielu ofiar Raka w bardziej szczegółowy sposób — ich początkowy entuzjazm, rodzące się uczucia, pewność siebie, a z biegiem czasu również pojawiający się strach, poczucie utraty kontroli i lęk o własne życie. Te opowieści to swego rodzaju przestroga — brutalny opis koszmaru, przez który niewinne osoby musiały przejść, by móc przekazać okrutną prawdę dalej. Podczas wracania do historii opisanej w serii RAK wciąż trzeba mierzyć się ze świadomością, że przecież ta sytuacja mogła zdarzyć się również mnie. Bo bycie ofiarą tego typu oszusta to nie jest kwestia wyboru czy stylu życia — to czysty przypadek, bycie w złym miejscu o złym czasie; chore preferencje oprawcy przesądzały o ich przyszłych losach.

Ta część wyróżnia się także na tle poprzednich samą podjętą tematyką — dwa pierwsze tomy skupiały się na faktach: kolejnych doniesieniach, problemach policji, bezsilności wymiaru sprawiedliwości i twardych dowodach à propos sprawy. Tym razem w miejsce następujących po sobie wydarzeń pojawiły się historie z życia prywatnego, a szczegóły procesów zastąpiono emocjami, przez co sama historia stała się jeszcze bardziej poruszająca. W konsekwencji od teraz dla czytelnika bohaterowie nie będą już tylko ofiarami strasznego oszusta — staną się herosami, którzy mimo życiowych trudności nie upadli, tylko postanowili walczyć. Taki ruch ze strony autorów był logicznym następstwem kontynuacji poprzednich tomów i bardzo cieszę się, że przyszedł także czas na prequel wyjaśniający wiele luk w serii.

Oczywiście, od strony literackiej, kolejna część serii RAK to, jak zawsze, znakomita lektura. Po kolejnych rozdziałach książki płynie się lekko, opisane wydarzenia szokują, a fabuła wciąga niczym najlepszy thriller. Podczas czytania, z pełną ekscytacją śledząc następne kroki antagonisty, przerażające jest tylko przypomnienie sobie, że ta historia wydarzyła się naprawdę. W końcu jej bohaterowie to nie tylko świetnie napisane postacie, ale ludzie z krwi i kości, którzy przeszli piekło, by dotrwać do tego momentu. Mam nadzieję, że choć dla części z nich fakt, iż ta historia rozprzestrzenia się dalej, będzie jakąkolwiek pociechą.

„RAK. Teraz gramy po mojemu” to perfekcyjne dopełnienie poprzednich części serii. Prequel utrzymał niezwykle wysoko podniesioną poprzeczkę i stanowi pełnowartościowy etap opowieści o oszuście z Tindera. Dla wielu czytelników, z powodu zmiany konwencji i zwiększonego natężenia emocjonalności, może być wręcz najlepszą i najbardziej poruszającą częścią. Polecam każdemu zabrać się do lektury powieści — czy to jako przestrogi, czy jako dobrego thrillera — ważne, aby poznać mechanizmy działania tego typu przestępców i dowiedzieć się prawdy o tej strasznej historii.

Krystyna Kapelewska – miłośniczka wszelkiej literatury. W kreatywny sposób próbuje łączyć swój ścisły umysł z pasją do języka polskiego.